هر قدر ملتها ناله کنند به ناله های آنان توجهی نمی کنید ؟!

 

انظروا لهذة الصور.... انظروا نظرةً جیدة. ماذا یخطر فی اذهانکم؟ الم هی مجزرة جدیدة.                                                                                            
لماذا بعض الاوقات البشر یتظاهر بالأنسانیة حین یری حیاة جودری (الکلب الروسی) فی خطر و یقوم بعضهم بمظاهرات لکی یدافع عن حقوق الحیوانات و بعض الاوقات هذا البشر یَصلُ الی قُمّةِ الوقاحة و التّهور حتی یقتلُ الاحرار و الابطال و یُسفک دماءالاطفال و الابریاء.                                                                                                                                                                           
انتم ایّها الجالسون فی منظمات العالمیة کیف بعض الاحیان تستطیعون اَن تکبّروا بعض الامور الصغیرة و الجزئیة و تصرخون و تناشدون احتجاجاً باسم حقوق البشر و لکن تصمِتوا حین تشاهدون تلک المذبحة البشریة و المجزرة الجدیدة کمجزرة هلوکاست و لم تسمعوا صوت الابریاء و کُلّما تصرخ الشعوب لم تسمعوا صراخهم و سُجونهم.                                                                                                                                                             
هذة هی الحقایق التی کانت تَمرُّ حولنا فی السابق و نراها فی الحال و سَتَمرُّ علینا فی الایام الاتیة و لماذا لا تَشُعرالناس. متی تستیقظُ الناس و تصحوا من النوم الغفلة ؟ متی ؟                                                 
فی هذة الایام حَول ایُّ موضوع نتکلم معکم. نتکلم عن شاب لا یملکُ سلاحِ غیر الحجر حتی یدافع عن نفسه. انکسرت هَیبةُ الحَجَرة ایضاً. الناس فی غزة ینسفون حزام من الحَجَر حتی یُقلّلون من جوعهم. انظروا القنابل التی تَسقِط علی رووس الاطفال و الشباب. فأین َالدول العربیة التی تواعدُوا بتحریر فلسطین. أیَن الدول الاسلامیة التی تجتمع تحت رایة المؤتمر الاسلامی و تنادی بتحریر القدس. هل نسیتوا بأنّ آلاف الفلسطینیون فی صباح کل یوم ینتظرون فتح المعابر من قبل الاسرائیلیین و اذا أُغلقتُ تلک المعابر سیموت الشعبُ الفلسطینی من الجوع                                                                                                                                            
متی نَتّحِدُ و متی نجتمع تحت رایَةٍ واحدة و لکن للاسف الدعایة و الکلام کثیر و العمل قلیل.                                                                                                
کفی! کفانا کذب و ریاء. کفی مکرٌ وخداع الی متی الانتظار. کفانا انتظار کفی؟                                                                                                         

بخوان ما را
منم پروردگارت
خالقت از ذره ای ناچیز
صدایم کن، مرا
آموزگار قادر خود را
قلم را، علم را، من هدیه ات کردم
 
بخوان ما را
منم معشوق زیبایت
منم نزدیک تر از تو به تو
اینک صدایم کن
رها کن غیر ما را، سوی ما بازآ
منم پرودگار پاک بی همتا
منم زیبا، که زیبا بنده ام را دوست میدارم
تو بگشا گوش دل
پروردگارت با تو می گوید
تو را در بیکران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم کرد
 
بساط روزی خود را به من بسپار
رها کن غصه یک لقمه نان و آب فردا را
تو راه بندگی طی کن
عزیزآ، من خدایی خوب می دانم
تو دعوت کن مرا بر خود
به اشکی یا صدایی، میهمانم کن
که من چشمان اشک آلوده ات را دوست می دارم
 
طلب کن خالق خود را
بجو ما را تو خواهی یافت
که عاشق میشوی بر ما
و عاشق می شوم بر تو
که وصل عاشق و معشوق هم
آهسته می گویم، خدایی عالمی دارد
 
قسم بر عاشقان پاک باایمان
قسم بر اسب های خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن
تکیه کن بر من
قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن، اما دور
رهایت من نخواهم کرد
 
بخوان ما را
که می گوید که تو خواندن نمی دانی؟
تو بگشا لب
تو غیر از ما، خدای دیگری داری؟
 
رها کن غیر ما را
آشتی کن با خدای خود
تو غیر از ما چه می جویی؟
تو با هر کس به جز با ما، چه می گویی؟
و تو بی من چه داری؟هیچ!!
بگو با من چه کم داری عزیزم، هیچ!!
 
هزاران کهکشان و کوه و دریا را
و خورشید و گیاه و نور و هستی را
برای جلوه خود آفریدم من
ولی وقتی تو را من آفریدم
بر خودم احسنت می گفتم
 
تویی زیباتر از خورشید زیبایم
تویی والاترین مهمان دنیایم
که دنیا، چیزی چون تو را، کم داشت
تو ای محبوب تر مهمان دنیایم
نمی خوانی چرا ما را؟؟
 
مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟
هزاران توبه ات را گرچه بشکستی
ببینم، من تو را از در گه ام راندم؟
 
اگر در روزگار سختیت خواندی مرا
اما به روز شادیت، یک لحظه هم یادم نمیکردی
به رویت بنده من، هیچ آوردم؟؟
 
که می ترساندت از من؟
رها کن آن خدای دور
آ‌ن نامهربان معبود
آن مخلوق خود را
این منم پروردگار مهربانت، خالقت
اینک صدایم کن مرا، با قطره اشکی
به پیش آور دو دست خالی خود را
با زبان بسته ات کاری ندارم
لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم
غریب این زمین خاکیم
آیا عزیزم، حاجتی داری؟
 
تو ای از ما
کنون برگشته ای، اما
کلام آشتی را تو نمیدانی؟
ببینم، چشم های خیست آیا ،گفته ای دارند؟
 
بخوان ما را
بگردان قبله ات را سوی ما
اینک وضویی کن
خجالت میکشی از من
بگو، جز من، کس دیگر نمی فهمد
به نجوایی صدایم کن
بدان آغوش من باز است
برای درک آغوشم
شروع کن
یک قدم با تو
تمام گامهای مانده اش، با من
 
یک قدم با تو
تمام گامهای مانده اش، با من
 
یک قدم با تو
تمام گامهای مانده اش، با من
 
با تشکر از دوستی که اینو برام فرستاد... من که لذت بردم.... شاعرش هم نمیدونم کیه! هر کی فهمید یه دمت گرم جای ما عنایت کنه!
 

زیر نویس شبکه 2 اینجوری گذشت، از عید قربان تا عید غدیر،7 روز، هفت شهر عشق، از آزادی به آزادگی.... نمیدونم شاید همین یا شاید یه چیزی شبیه این... مهم این بود حرفی که چندین روزه تو سرم میچرخه و به زبونم نمی اومد، رو زد..... تقریبا از قبل از عید قربان داشتم به قربان و قربانی کردن فکر میکردم... به اینکه اسماعیل من چیه یا کیه؟! البته میدونستم چیه وکیه... ولی نمیتونستم مفهموم قربان رو درک کنم.....چرا میگم نمی تونستم؟ چرا نمیگم شجاعت قربانی کردن رو نداشتم؟ ... دلم نیومد اسماعیلم، رو به قربانگاه ببرم..... و هی نشستم و آه کشیدم... که چه آزمایش سختی! خدایا...تو که میدونی این بنده.. که خودش در بنده این چه بندیه که بستی به دل این بنده... دیدی همش بنده؟؟؟ خدایا تو که میدونی من تو بند چیم! تو که هست و نیستم رو میدونی.... چرا کمکم نمیکنی؟ چرا دلم رو قرص نمیکنی که دستش رو بگیرم و ببرم به وعده گاه... مگه فرق میکنه عید قربان من دیروز باشه هفته پیش یا فردا... من که دلم میخواد همین الان باشه.... آه.....آه!!!....اسارتم رو میبینی و نمیای رنجیر رو باز کنی؟..... میدونم... میدونم... تازه گیها خطا و اشتباه رو از حد گذروندم... اما تو گفتی هر بار که بگی غلط کردم...نفهمیدم... میگی کنارتم....... یا نعم القریب! خیلی حرف دارم... خیلی... اما نمیدونم چرا رو کیبورد نمیریزه شاید غمش بریزه...؟ داشتم به ابراهیم نبی فکر میکردم... که چقدر سخت بوده براش... فرزندش... پاره تنش (که خدا تو میانسالی بهش نعمت پدر شدن رو عطا کرده بود) به قربانگاه ببره؟؟ چطور قدم بر میداشت و به ابلیس سنگ میزد که نکنه از فرمان خدا گمراه بشه..... همش یعنی اطاعت.. یعنی آخر بندگی..... بعدش به کربلا پریدم... نمیخوام روضه بگم... اما دلم لرزید.... ابی عبدالله الحسین رو ببین.... اون یه اسماعیل نه 72 اسماعیلش رو به وعده گاهه اورده... از پیرش که حبیب و نوزادش که اصغر پدره.... چقدر قرص و محکم.... اونم چه سر به راه الله گذاشته و با رضایت قربانی میده......چرا از قربان تا غدیر چرا نمیگیم تا عید عاشورا عید سرخگون فرزند مولای غدیر، چه مادر و پدرش رو، رو سفید کرد..... اون که عید نیست... اون روز غمه... روز اعزا و ماتمه......... نمیدونم... فکر کردم عاشورا خیلی ماندنی تر از قربانه!!!!!..... اما غدیر..... میدونی چی فکر میکنم خدا!؟ ... فکر میکنم ولایت یعنی اطاعت و اطاعت یعنی سر به راه تو نهادن... و کسی سر به راه تو میذاره که خدایی تو رو با خدایی خودش شریک نکرده باشه... یعنی فقط و فقط تو خدایی کن تو دلش...... هیهات! ما همه خودمون یه پا بت پرستیم... حالا تو بگو چطور آزادشم.... خدایا.... تو رو به اسما متبرکه ات دستم رو بگیر... کمکم کن! خب خیلی غمگین شد... قرار بود یه پیام تبریک باشه!!!؟؟  الان درسش میکنم... بصبر...

پیغام غدیر بر همه کسانی که جوینده توحید، نبوت، معاد، عدالت، اطاعت هستن مبارک و تاثیر گذار!.... بازم بو دار تبریک گفتم... چی بگم؟...ظاهر و باطن همینه!

 

شاید این حرفی که میخوام بزنم واسه خیلیا تکراری باشه، شایدم خودشون بهش رسیدن اما واسه ء من جدیده و عجیب..... تا حالا شده تو زندگیت یکی رو داشته باشی که ته امیدت باشه و آخر تکیه گاه؟ ... تا حالا شده آغوش کسی امن تر از آغوش پدر و مادرت باشه؟ ..... تا حالا شده وقتی از همه کس و همه چیز بریدی... یکی باشه بهت بگه همهء غمات مال من؟ .....بهت بگه کنارتم ... هر لحظه و هر جا؟ ...... راستیتش من نداشتم.... در واقع هیچوقت هیچکی نبوده که کنارش احساس آرامش کنم.... احساس امنیت....

یکی می گفت یه همچین کسی رو پیدا کرده، یعنی یه کسی رو الان داره که نزدیکترین دوستشه... و امین ترین فرد در طول زندگیش..... هر وقت که بخواد کنارشه و آرامشگرش..... (منظورم همسرش نیستا.... اشتباه نشه)...... برای من که عجیبه..... که کسی بدون هیچ چشم داشتی رفیق فابریکت بشه.... جا خوردم....نه از وجود این آدم.... از خودم... از تو... از همهء آدما..... ماها داریم به کجا میریم؟ خودمونو تو چی غرق کردیم.... از حضور یه آدم که یه صفت از خدا رو تو وجودش به عینیت رسونده.... شاخ در میاریم... و میگیم مگه میشه؟!!!! چرا اینقدر تو خودمون حبس شدیم که حضور اوس کریم رو پاک از خاطر بردیم؟ ....... خجالت میکشم.... از اینکه همیشه آغوشش امن ترین، گرم ترین، صمیمی ترین و رفیقترین آغوش عالمه! و من میون آدما دنبالش میگردم!!! شاید مشکل از خودمه... نمتونم این آغوشو درک کنم... حس کنم....اصلا بهش ایمان داشته باشم.... اصل مشکل از یه جای دیگه آب میخوره... ماها هیچ وقت به هیچ چیز اعتماد نداریم... حتی به خودمون.... آخه یاد نگرفتیم!!!!!... یا اگه داشتیم اینقدر بد جا خرجش کردیم که حالا اعتبار سرمایه گذاریمون ته کشیده.... یاد نگرفتیم توکل کنیم... اعتماد کنیم و رها باشیم... رهای رها، تو آغوش خدا! خدایا تو همین لحظه ازت میخوام که مزه توکل رو بهم بچشونی..... و مرا در آغوشت بپذیری! آمین

همه دنیا بخواد و تو بگی نه، دنیا نخواد و تو بگی آره تمومه

همینکه اول و آخر تو هستی، به محتاج تو محتاجی حرومه

تو همیشه هستی اما این منم که از تو دورم

من که بی خورشید چشمات، مثل ماه سوت وکورم

نمی خوام وقتی تو هستی، آدم آدمکا شم

چرا عادتم تو باشی، می خوام عاشق تو باشم

تازه فهمیدم بجز تو، حرف هیچکی خوندنی نیست

آدما میان و میرن، هیچکی جز تو موندنی نیست

منو از خودم رها کن، تا دوباره جون بگیرم

خسته ام از این عقل خسته، من میخوام جنون بگیرم

 

تو این رمضون خیلی شنیده ها شنیدم، خیلی ندونسته ها دونستم... اما در میون این همه گفته ها و نگفته ها هیچی به اندازه ترانه ای که با صدای خواجه امیری پخش میشه به دلم ننشسته... انگار تمام بغض های منو تو خودش جا داده.....

تو همیشه هستی اما این منم که از تو دورم .... فریادم رو میشنوی؟ چقدر تو به من نزدیکی و چه من بیخیال از تو دورم... تو چه آسون منو درک میکنی.... همه تپش های نفس منو میبینی... ولی من هیچ نمیبینم.... آخه کورم کوره کور... این دنیا چطور تجلی توه وقتی اینقدر نابینام که فقط تا نوک بینی ام رو می بینم.... چطور طعم شیرین حضورت رو بچشم وقتی تمام وجودم تا حلق پر از زهر شده... چطور این مجنون افسار گسیخته رو رام کنم وقتی هر روز به دنبال لیلای نو میگرده..... بابا من دیگه از این بیابون گردی خسته شدم... یک کلام... مجنون هزار لیلی به چه دردم میخوره وقتی لیلا ها همشون مجنون تو اند...... اینقدر ناچیزم که عقلم قد نمیده نشونه هات رو درک کنم... آخه این نصفه و نیمه به چه درده میخوره ..... الهی...... میگن پیمان بستم باهات.... پس یادم بیار عهدمونو.... کمکم کن.... و منو تو این تنهاییام یاور باش. آمین