انسان در صحنه ی عمل است که به درجه ایمان و ایقان خود پی میبرد. شاید کمی ثقیل به نظر برسد، ولی واقعیت این است که ما بیش از حد تصور به «خود گول زنی» مشغولیم! و به خود قبولانده ایم که وظیفه مکتبی مان را تنها با خواندن قرآن و نهج البلاغه و چند کتابی از این و آن و رفتن به این انجمن اسلامی و آن دیگری، شرکت در فلان راهپیمایی و جهاد سازندگی، نماز جمعه، دعای کمیل و غیره انجام داده ایم نه اینکه بخواهم اینها را نفی کنم، نه! اما از «در صحنه ی عمل بودن» معنای دیگری را می خواهم برسانم و آن این است که به بودن خویش راضی نباشیم و در شدن خویش، کندی حرکتمان را سریع تصور نکنیم.

                                                      ((شهید یوسف ملک شامران))